wczasy, wakacje, urlop
05 lipca 2013r.
JEZIORO NOWOGARDZKIE Mieszkańcy Nowogardu zwykli nazywać je swoim jeziorem. Wrosło ono tak w życie miasta, że gdy kilka lat temu zaznaczył się poważny spadek wody w jeziorze, mieszkańcy Nowogardu — również w czynie społecz- nym — wykonali błyskawiczną inwestycję hydrologiczną, której efektem było zasilenie jeziora w dodatkową wodę z rzeki Sąpólny. Przedsięwzięcie okazało się dość skuteczne i Nowogardzkie otrzymało stały dopływ wody. W lecie nad jeziorem kto żyw opala się i kąpie, w zimie — ćma wędkarzy próbuje swych umiejętności w połowach podlodowych. Nowogardzkie należy do średnich naszych jezior. Liczy niespełna 100 ha. Maksymalna głębokość wynosi 10,9 m, średnia głębokość — 5,1 m. Długość linii brzegowej — 5700 m, maksymalna długość akwenu — 2410 m, maksymalna szerokość — 600 m. Nowogardzkie położone jest 47 m npm. Jest to jezioro pochodzenia polodowcowego, powstałe na równinach moreny dennej. Linia brzegowa słabo rozwinięta, kształt akwenu — elipsoidalny. Konfiguracja dna zróżnicowana, wąski pas przybrzeżny o dnie mineralnym, a około 80 proc. niecki jeziora pokrywają osady denne dochodzące do 80-centymetrowej warstwy. Roślinność wynurzona występuje wąskim pasmem wzdłuż 90 proc. linii brzegowej, do głębokości około 1,5 m. Pod względem rybackim jest to jezioro typu leszczowego. Dane PGRyb. wykazują w sezonach: 1966/67 — 11,7 kg/ha (leszcz — 678 kg, węgorz — 163 kg, szczupak — 2 kg, inne gatunki — 303 kg); 1974/75 — 48,8 kg/ha (leszcz — 1088 kg, lin — 83 kg, szczupak — 80 kg, węgorz — 57 kg, inne gatunki — 3485 kg); 1978/79 — tylko 0,8 kg/ha (węgorz — 75 kg, szczupak — 8 kg). Ten dziwny skok wielkości połowowych, a następnie ogromny spadek — nie został wytłumaczony. Wędkarze natomiast chwalą sobie rybostan Jeziora Nowogardzkiego. Od lat Jezioro Nowogardzkie było zbiornikiem ścieków komunalnych Nowogardu, ścieków mleczarskich i gazowniczych. Sytuacja uległa poprawie w roku 1973. Wybudowano tu mechaniczno-biologiczną oczyszczalnię. Nadal odprowadza się do jeziora ścieki Państwowego Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci oraz Zakładu Wylęgu Drobiu. Łącznie ze spłukiwanymi do jeziora nawozami i środkami ochrony roślin aktualny stan czystości wody w Jeziorze Nowogardzkim nie jest zadowalający. Czystość tę określa się już poniżej II klasy. Trzeba pamiętać, że jezioro jest naturalnym miejscem rekreacji mieszkańców Nowogardu. W sezonie letnim korzysta z niego tysiąc osób na dobę. Stąd konieczność ciągłej ochrony czystości wód. Spójrzmy na załączoną mapkę. Miasto (a dodajmy również działki pracownicze) coraz ciaśniejszym półkolem otacza jezioro. Zachodnia część — bagnista, pozostałe brzegi — łatwo dostępne. Na północnym zachodzie na- turalne miejsca biwakowania w lesie. Dwa głęboczki wyraźnie zaznaczone (10,9, 10,4 m) we wschodniej i środkowej części akwenu. Między nimi podwodna wyspa. Izobaty wskazują wypłycenia przy brzegach. Na północy — jedyny odpływ z jeziora, rzeka Dąbrzyca, zasilająca wody Woł-czenicy. Wspomnieliśmy na początku o sztucznym ratowaniu jeziora poprzez doprowadzenie wody z rzeki Sąpólny rurociągiem z odległości 4 km. Dla utrzymania stałego poziomu w Jeziorze Nowogardzkim nie jest to jednak dostateczne. Dojazd od Nowogardu trasą na Goleniów lub dobrze utrzymaną gruntową drogą od północy. PIASKI Jeziora Ostrowo i Piaski łączy rzeczka Grzybnica, przepływająca trasę E-14 tuż za Troszynem (jadąc w stronę Wolina). Z biegiem tej rzeczki lub kilkaset metrów drogą dojść można do jeziora lub osiedla PGR o tej samej nazwie — Piaski. Jezioro położone jest 80 cm nad poziomem morza, należy do dorzecza Grzybnicy — Woł-czenicy — Zalewu Kamieńskiego (wypływająca z jeziora Piaski na płn. wsch. Grzybnica wpada do Wołczenicy). Piaski — to jezioro płytkie. Dwa najgłębsze miejsca mają po 3,8 m. Średnia głębokość wynosi 2,0 m. Linia brzegowa słabo rozwinięta — 4075 m długości — w większości porośnięta roślinnością wynurzoną (94 proc.). Tylko na płd. zach. część brzegu jest dostępna. Powierzchnia — 92 ha, z czego 21 ha pokrytych roślinnością wynurzoną (21 proc. lustra wody). Maksymalna długość — 1560 m, maksymalna szerokość 730 m. Dno w większości muliste, z osadem dennym dochodzącym do 60 cm grubości, równomiernie opadające ku środkowi misy jeziora. Prawidłowo prowadzona gospodarka rybacka (sukcesywne zarybianie) dała najwyższe efekty w latach 1978/79, gdy połowy rybaków zawodowych wynosiły 62 kg ryb z ha. Obok węgorzy, szczupaków, linów łowiono tu też karpie, dorodne leszcze i okonie. Zanieczyszczenie jeziora powodowane jest spływem substancji organicznych z biegiem rzeki Grzybnicy oraz ściekami bytowymi osiedla PGR i ośrodkami kolonijnego PGR, zlokalizowanymi na płd. zach. Innych źródeł zanieczyszczeń nie ma, dlatego też Piaski i Ostrowo miały w myśl planów stać się basenem retencyjnym (po spiętrzeniu wody Grzybnicy) i stanowić rezerwuar wody pitnej dla ośrodków wypoczynkowych wybrzeża. Plany te nie doczekały się realizacji, a woda jeziora obecnie utrzymuje się w II klasie czystości. Jezioro Piaski odwiedzane jest licznie przez wędkarzy i turystów. Choć — jak pisaliśmy — brzegi są trudno dostępne, to jednak w pobliżu jeziora, w otaczających je lasach iglastych i iglasto-Iiściastych, znajdziecie dużo suchych miejsc biwakowych. Grzybnica w okresie letnim jest płytka i wąska, jednak można (z trudem) dopłynąć nią do Wołczenicy. Jest to szlak bardzo mało znany. Wysokopienne lasy otaczające jezioro czynią go bezpiecznym nawet w okresach silnych wiatrów. Fala nigdy nie bywa wysoka. Z tych też względów Piaski bardzo szybko zamarzają. Najłatwiejszy dojazd od miejscowości Troszyn położonej przy trasie E -14.
wczasy, nad morzem, Nowogard, jeziora