Pokoje na Wczasy

Jezioro Łebsko

22 czerwiec 2012r.

Jezioro Łebsko powstało z dawnego zalewu i jest niezmiernie ciekawe ze względu na wielkie bogactwo ptactwa wodnego i błotnego, dla którego istnieją tu od dawna rezerwaty ścisłe. Charakterystycznym ptakiem jest łabędź, majestatycznie żeglujący na otwartych wodach jeziora w okresach wolnych od obowiązków rodzinnych. Jezioro leży na jednym z głównych szlaków wiosennych i jesiennych wędrówek ptaków. Jako pierwsze zwiastuny wiosny zjawiają się dzikie gęsi. Wkrótce po nich przybywają czajki, bekasy, mewy, a następnie dzikie kaczki, perkozy, kuliki, kulony. Nieco później wraca bąk (gatunek czapli), który głośnym buczeniem woła swoją wybrankę. Na wiotkich łodygach trzciny budują swe gniazda trzci-niaki, trzcinniczki i rokitniczki. Dzięki bezpośredniemu sąsiedztwu jeziora z morzem pojawiają się tam od czasu do czasu foki, bardzo niechętnie widziane przez rybaków ze względu na silną konkurencję w połowach, ryb. Podobnie jak jezioro Łebsko, jezioro Gardno powstało z dawnego zalewu. Jest drugim co do wielkości jeziorem przybrzeżnym. Jest jeszcze płytsze od jeziora Łebsko. Największa jego głębokość wynosi zaledwie 3 m. Na środku jeziora znajduje się Wyspa Kamienna. Przez jezioro przepływa rzeka Łupawa, która wpływa do morza koło miejscowości Rowy. Rzeka ta stanowi na odcinku od jeziora do morza północno-zachodnią granicę parku. Jezioro Gardno, podobnie jak jezioro Łebsko, stanowi doskonałą ostoję dla ptactwa wodnego i błotnego. Między tymi jeziorami znajdują się dwa małe jeziora: Wielkie Dołgie o powierzchni 1,5 km2 i Małe Dołgie o powierzchni 0,8 km2. Są to jeziora bardzo płytkie i zarośnięte trzciną. Również istotnym elementem parku są torfowiska i łąki, rozciągające się pomiędzy tymi jeziorami i stanowiące południową granicę parku. Spotykamy tam torfowiska wysokie i przejściowe, częściowo porośnięte lasem — bardzo ciekawe obiekty dla botanika i zoologa. Nic więc dziwnego, że wzbudziły duże zainteresowanie naukowców. Na południowo-zachodnim brzegu jeziora Łebsko istnieje osada Kluki. Jest to jedyna miejscowość, gdzie żyją jeszcze Słowińcy. W okresie silnej germanizacji ziem słowiańskich wszystkie żyźniejsze i bogatsze ziemie zostały zakupione i zajęte przez Niemców. Jedynie torfowiska i moczary nad jeziorem Łebsko nie stanowiły dla nich obiektu godnego uwagi. Tam też mogli przetrwać Słowińcy, zachowując swoje charakterystyczne budownictwo. Z terenu parku pochodzą wykopaliska nad jeziorem Łebsko, które poza odkryciem łodzi Słowian sprzed tysiąca lat pozwoliły ustalić dane o wieku i strukturze torfowisk. Również walory krajobrazowe stanowią ważny element parku. Szczególnie piękne są widoki z Łąckiej Góry oraz ze wzgórza Ro-wokół, położonego koło wsi Smołdzino. Wiele problemów czeka jeszcze na naukowe wyjaśnienie, np. przebieg sukcesji roślinności od wydmy białej do ustalonej wydmy porośniętej borami sosnowymi, sukcesja roślinności od strony jeziora w kierunku podtopionych olszyn, wszechstronne badania ornitologiczne, opracowania fitosocjologiczne różnorodnych zbiorowisk itd. Nadzwyczaj ciekawe zjawisko występuje w okolicach północno--zachodniego brzegu jeziora Łebsko. Już na przełomie XIX i XX wieku stwierdzono tam anomalię magnetyczną. Zakłócenia normalnego układu geomagnetycznego świadczą o prawdopodobnym istnieniu złóż rudy żelaza magnetycznego. Również i to zagadnienie oczekuje na szczegółowe opracowanie. Ażeby park narodowy mógł jednak spełniać wyznaczone mu zadanie zachodzi konieczność spełnienia jednego zasadniczego warunku - właściwego zachowania się człowieka wobec otaczającej go przyrody. Niewiele bowiem pomogą wysiłki administracji parku, gdy zwiedzający nie będą stosować się do obowiązujących przepisów. Droga powrotna z Łeby prowadzi szeroką Pradoliną Łeby. Po pewnym czasie krajobraz staje się bardziej urozmaicony, ożywiają go piękne lasy bukowe porastające faliste powierzchnie moreny dennej, które na południu dochodzą do doliny Łeby.

wczasy, jezioro Łebsko